نجواهای بلند |توفان توییتری در همدلی با زهرا رهنورد، میرحسین موسوی، مهدی کروبی – دوشنبه 22 اردیبهشت ساعت 23:30 به وقت تهران

اردیبهشت 1393

این برنامه به پایان رسیده است
برای دسترسی به لیست توییت‌ها کلیک نمایید. هش‌تگ اختصاصی توفان:
HASHTAG:
#GreensLeaders
and
#دلواپسیم
CLICK HERE FOR THE LIST OF TWEETS

———————————————————————————————

زهرا موسوی: «ما فقط می‌خواهیم که مردم صدای ما را بشنوند و بدانند چه بر ما می‌رود.»

این یک تصمیم بود: که صدا کنند. که نجوا بلند کنند…

صدای دخترانی که بن‌بست اختر را شکسته‌اند…

نرگس موسوی: «ما از مردم می‌خواهیم که اطلاع رسانی کنند. تا همگان بدانند چه بر سر ما گذشته است»

دختران می‌گویند: همراه ما شوید. با ما نجوا کنید. با ما زندان اختر را فریاد کنید. با ما صدای آن قلب‌های «لهیده از دست روزگار» باشید که صداشان در سکوتِ کوچه‌های زندان‌شده گم شده است.

مهدی کروبی – میرحسین موسوی – زهرا رهنورد – توفان توییت در همدلی با آنان – دوشنبه 22 اردیبهشت 23:30 به وقت تهران

راستی از آن دیگر پیرمرد چه خبر؟ کروبی کجاست؟ آن یپرمردِ از زندانِ صدر به زندانِ جماران شده، در چه حال است؟

فرزند کروبی گفته است: «به خاطر شرایط بسیار بد محل حبس٬ پدرم چهار بار طی هشت ماه مورد عمل جراحی قرار گرفتند»

گنجشک فریاد می‌زد اما کسی ندانست. صدایش گرچه از عمق گلو بود، صدایش گرچه از آخرین توان بود، اما انگار در میان هلهله‌ی سکوت‌باوران گم می‌شد…

اما، اما، اما، نجوای گنجشکان باهم وقتی که دسته‌دسته فریادِ کوچک، سرود می‌خوانند، بزرگ شد؛ و تا آن سو های دوردست به گوش‌ها رسید…

باهم نجوا کنیم. قرار دوشنبه 22 اردیبهشت. ساعت 23:30 به وقت تهران

از سوی مردمی نگران دعوتی صورت گرفته است. دعوت توفان شدن. لینک حاوی لیست توییت‌ها و هش‌تگ اختصاصی این توفان، یک ربع قبل از شروع توفان توییتری از سوی دست‌اندرکاران این توفان در بلاگ «توییت استورم برای ایران» و ایونت فیسبوک ارائه خواهد شد.

نامه ای به یک آزاده نیز بر حسب وظیفه به اطلاع‌رسانی‌های آتی خواهد پرداخت.

* منظور از توفان توییت که در شبکه‌ی اجتماعی توییتر صورت می‌گیرد، ارسال پیاپی توییت به شکلیست که اولا توییتها همگی دارای یک هدف مشخص باشند و ثانیا در زمان خاصی شروع شده و پس از مدت مقرری پایان یابند. هرکس می‌تواند از لیست توییتهای تعیین‌شده استفاده کند یا توییت‌های خود را داشته باشد. معمولا از تگهای یکسانی برای بالا بردن رتبه بندی لحظه‌ای آن تگ و رسیدن به هدف طوفان توییت که «جلب توجه» می‌باشد استفاده می‌شود. برای شرکت در توفان توییت نیاز به یک اکانت توییتر دارید و تنها کافیست توییت ها را که 15 دفیفه قبل از شروع برنامه لینک دسترسی به لیستش در همین صفحه اطلاع‌رسانی خواهد شد یکی‌یکی کپی کرده و توییت نمایید. یا توییت‌های دلخواه خود را با تگ مربوطه که همزمان با اعلام لیست توییت‌ها همینجااعلام خواهد شد، توییت نمایید

TWEET STORM in support of Mehdi Karroubi, Zahra Rahnavard and Mirhossein Mousavi

Monday, May 12, 2014
12:00:00 Noon California (Pacific Daylight Time)
15:00:00 New York time (Eastern Daylight Time)
21:00:00 Berlin time (Central European Summer Time)
20:00:00 London Time (British Summer Time)
23:30:00 Tehran Time

وبلاگ نامه به یک آزاده

——————————————————————————————————
از شما درخواست می‌شود در کمپین نامه ای به یک آزاده شرکت نمایید:
برای تأکید به همدلی‌ها و باهم بودن‌ها. برای تأکید به بودن در راهی که آزادگان در مسیرش هرچه می‌بایست انجام دادند…

فیسبوک کمپین – توییتر کمپین – فراخوان کمپین

Advertisements

Read Full Post »

نقد و بررسی/نگاهی بر توفان توییتری جمعه اول شهریور در همراهی حسین رونقی ملکی و مادر ایشان

شهریور 1392

سلام!
دیشب شبی بود باز برای امتحانی جمعی. و این امتحان یعنی حضور. چه ساده امتحان‌ها برگزار می‌گردد، چه سادی مردمی محک‌خوردن را برمی‌گزینند و دیگرمردمی تصمیم می‌گیرند که حضوری دیگرگون داشته باشند.

حسین رونقی ملکی و زلیخا موسوی مادر ایشان در اعتصاب غذا

اما امروز راه‌های زیادی نمانده است. شاید باید گفت هیچ راهی نیست امروز جز آنکه کنار هم باشیم. هیچ راهی نیست امروز جز شرکت جستن در هر امتحانی که برای حضور ما پرپا شده است. آن‌طور که ما فهمیدیم انتخابات سال 92 با وجود تمام موافقان و مخالفانش امتحانی شد برای حضور. همین و بس. بی‌شک شما هم می‌شناسید کسانی را که زندگی‌شان را سردَم‌داران انتخابات 88 به گردباد نابودی فرستادند اما وقتی «محفلی یافتند برای حضوری بزرگ» کوتاه نیامدند. چه کسی جرأت دارد به آنان بگوید، آهای شمشیر‌خورده، زخم تو از توست که بر توست! دلیل انسان‌هایی این نبود که انتخابات، انتصابات است یا نیست، انگار این به مغز آنان هم خطور نمی‌کرد وقتی هدف بلند حضور را درک کرده بودند. این پرسش‌ها چشم آنان را سیاه نکرد که «مگر زندگی تو تباه نشد؟ مگر وجود گوهرین تو حرام مجلس عیش و نوش ضحاکین زمان نگردید؟» گویا تنها پاسخی که به تمامی سوال‌ها می‌‌دادند گویا این بود که «حضور». گویا تمام مبارزاتشان، تمام زخم‌هایشان و تمام اهدافشان در این واژه خلاصه گردیده بود… (لازم به بیان است که قصد ما تحمیل نظر نیست. در این رابطه بخوانید پست «نقد و بررسی/از انتخابات 88 تا 92 / رأی‌دادن، بر سر دو راهی آری یا خیر/ کدام استدلال برتری دارد؟»)

بی‌گمان درس بزرگی در حرکت آنان است، شاید می‌خواستند با بلندترین صدایشان از عمق وجود فریاد کنند که هیچ راهی نمانده است جز حضور. حضور، یعنی جایی که تمام باید ها و نباید ها نقض می‌گردد، یعنی جایی که تمام برهان‌ها یک هدف دارد و آن خود حضور است. حضور یعنی جایی که همه‌چیز طعم حضور می‌گیرد. حضور یعنی به بی‌راهه‌ی غیبت نرفتن و از مسیر حضور گم نشدن. حضور یعنی اسیر «من بودن» نگردیدن. حضور یعنی از «تمام حضور مردم» حضور را یادگرفتن. حضور یعنی 25 خرداد 88. حضور یعنی تمام 88 بی‌کم و کاست. و شاید درباره‌ی 92 «فقط» باید گفت: 92 یعنی یادآوری دوباره‌ی یک حضور، همین و بس. همین و بس. و همین و بس. و بعد به یاد پیرمردی افتاد: همان او که وقتی چهره‌اش سخن از باری به سنگینی تمام زمین بر دوش او می‌داد، آن روز «فقط» گفت: «صبر، صبر، صبر…»

پیش از این لازم به توضیح است که باوجودی که این وبلاگ پیش از این و از مدتها قبل به انتشار برخی فراخوان‌های این‌چنینی در قالب بخشی به عنوان «نجواهای بلند» پرداخته بود اما باید اعلام کند که وبلاگ «نامه‌ای به یک آزاده» هیچگونه نقشی در برگزاری فراخوان اول شهریور نداشته و تنها نقش آن این بوده است که یکی از شرکت‌کنندگان آن به‌شمار می‌رود، اما پس از مشاهده‌ی شرایط حاکم و نحوه‌ی برگزاری این فراخوان، حضور زیبای مردم، و به‌خصوص شرکت برخی فعالین این عرصه و بعضا عدم شرکت یا عدم جنب و جوشی که از برخی فعالین در این موقعیت بسیار حساس انتظار می‌رفت، در ادامه مسیر مسیر نام این بلاگ که «به امید همدلی بزرگ» است برآن شد تا نقد بررسی ای در این زمینه از دید خود بیان کند…

اول شهریور 1392 روزی است که نه از نظر فراخوان ساده و مردمی «توفان توییتری در همراهی با حسین رونقی ملکی و مادر گرامی اش» حائز بررسی است بلکه شاید از این رو صحبت درباره‌اش لازم باشد که چون، اولا بیشترین شرکت‌کنندگانش ایرانیان بودند (که اکثرا هم در ایران حضور دارند) و تعداد انسانهای همراه غیرایرانی نسبت به ایرانی بسیار کمتر از فراخوان‌های این‌چنینی برپاشده در گذشته بود. ثانیا حساسیت‌ها، شرایط خاص و جو های وخیم، مانند آنچه به عنوان مثال در فراخوان سوم مرداد برای همراهی با مهدی خزعلی و دراویش وجود داشت هرگز در این فراخوان وجود نداشت و درنتیجه جوی متعادل برای آن برپا بود تا یک حضور رقم خورد، تا یک حضور محک خورد. «حضور انسانی برای انسانی دیگر…» و تصور ما این است که در این مقام و در این جنس از حضور، نام‌ها، من‌ها، شخص‌ها، رسم‌ها، شغل‌ها و… همه و همه بی‌معنی باید شود و تنها آنچه باید معنی داشته باشد همان واژه‌ی «انسان» است، انسانی که ازقضا این روز نامش حسین رونقی ملکی است، حسینی که اتفاقا به گفته‌ی خودش و به شهادت آنچه عمل کرده است در راه همین رعایت کردن انسان مسیر می‌پیماید.

و نتیجه‌گیری ما از این سخن است که چه در حوزه‌ی برگزارکنندگان و چه در حوزه‌ی فعالین حقوق بشر مشاهده‌کننده‌ی این فراخوان(چه آنان که حضور پیدا کردند چه آنان که از دور مشاهده کردند یا حضوری متعالی نداشتند) باید آنچه اهمیت داشته باشد نه نام ما، سِمَت ما، نشان ما، شغل ما، میزان محبوبیت و شناخته‌شدگی ما و یا گذشته‌ی ما، بلکه تنها باید بی‌توجه به این «هر چیز»ها تنها به هدف مشترک‌مان بپردازیم. و از این موقعیت‌های حضور، بی‌توجه به این «دام‌های هرچیزی» هشیار تر از قبل بهره جوییم چرا که امروز موقعیت خطرناک تر و حساس تر از ثانیه‌ای قبل است. و اتفاقاٌ به عنوان یک فعال الگویی باشیم برای درس حضور، همان حضوری که برایش در صحنه ایم…
به راستی وقتی پای واژه‌ی انسان در میان باشد، به چه چیز جز این واژه باید پرداخت؟ و آیا به غیر از این عمل‌کردن، در هر مقامی که باشیم کوتاهی از واژه‌ی انسان نخواهد بود؟

در انتها تنها باید آنچه را بگوییم که در ابتدا باید و می‌خواستیم بگوییم که در مسیر ایران چه بسیار قله‌هایی که می‌توانند به دستان ما ساخته شوند و به دستان ما فتح شوند. و چه بسیار قله‌هایی که می‌توانیم از انان جا بمانیم. قله‌هایی که به سادگی یک پیشنهاد ساده تنها بیان می‌گردند، و این ماییم که می‌پذیریم تا بسازیمش… و این ماییم که می‌پذیریم تا فتحش کنیم… و یا از فتح آن در این مسیرِ زمستانیِ اکنونِ ایران‌مان جا بمانیم… (لطفا ملاحظه کنید پست «این روزهای ایران/روزهای کوهنوردی در «مسیر ایران» به سوی برودپیک‌های اوج‌ناپیدا»)

قله ای که حضور ما ساخت و فتح کرد… و البته قله‌های پیش رویی که می‌توان به سادگی از ان جاماند

اگر دیر نشده باشد می‌توانید لینک اصلی را در اینجا چک کنید: http://www.hashtags.org/analytics/FreeRonaghi/(این سرویس رایگان بوده و تنها 24 ساعت را پوشش می‌دهد)

این قله‌ایست که ما ساختیم. اگر بیش از یک ساعت فریاد «رونقی را آزاد کنید» و «رونقی آزاده است» در صدر پرجنب و جوش ترین فریادها در توییتر جلوه‌نمایی می‌کرد، این ما بودیم که باعثش شدیم. و اگر باعث شدیم تا دقایقی نام «ایران» به بلندای نام‌های دیگر به جنب و جوش افتد این ما بودیم که خواستیم… این یعنی که باید «هر چیز» غیر از دست‌نهادن بر دستان خویش را در این گیر و دار کنار گذاریم و آن روز است که بی‌شک رونقی‌های آزاده به آرزوهاشان رسیده اند و به خانه بازگشته اند…

جنب و جوش بلند تگ فری رونقی در دنیا. ساعت 12نیمه شب 1 شهریور 92

تاثیر جنب و جوش بلند تگ فری رونقی در اوج گیری جنب و جوش تگ ایران در دنیا – ساعت 12:45 بامداد 2 شهریور

——————————————————————————————————
از شما درخواست می‌شود در کمپین نامه ای به یک آزاده شرکت نمایید:
برای تأکید به همدلی‌ها و باهم بودن‌ها. برای تأکید به بودن در راهی که آزادگان در مسیرش هرچه می‌بایست انجام دادند…

Read Full Post »

تقدیم به شما همراهان انسانیت – گزارشی از توفان توییتری موفقیت‌آمیز جمعه در حمایت از زندانیان در اعتصاب غذا:کسری نوری،صالح مرادی و مهدی خزعلی / A note of gratitude and an overview report on the April 12 Tweet Storm in support of Nouri, Moradi and Khazali

فروردین 1392

Please scroll down for English

به امید آزادی کسری نوری، صالح مرادی، مهدی خزعلی و همه‌ی عزیزان در بند

لذت لمس همدلی در این روزگار، مزه ایست که در کلام نیاید؛ ممنون از شما!

به عنوان یک هیچکس از این دریای شوق رهایی از شما سپاسگزاریم!

دعوت به توفان توییتری به عنوان یک پیشنهاد ساده از آدمهایی که تنها گفتند: «بیایید دمی باهم بگوییم باز، که آفرینش ِ پیکره‌ی بنی‌آدم از یک گوهر است» چهار روز قبل صورت گرفته بود تا جمعه‌ی 23 فروردین ماه انجام گیرد. این شب نیز بی‌گمان به شکوه همان شب بود که جیک‌جیک‌هامان مستجاب شد! بی‌گمان صدای ما رسید به قلب انسان، و می‌گفت: «ما انسانیم و آنگاه که صحبت انسانیت به میان است جای ما خالی نیست. و این انجام، والاتر از آن است که اختلاف زمان و فرهنگ، گوناگونی عقیده‌ها، و کینه‌های تنیده شده توسط تاریکی بر پیکره‌ی اندیشه‌ها، و غضب‌های ناشی از زخم‌ها، خللی بر آن وارد سازد…»

و در انتها تشکر از تک تک عزیزانی که گمنام و بی‌ادعا در برپایی این پیشنهاد زحمات فراوان کشیدند. آنهایی که شاید هرگز تشکر از آنان با ذکر نامشان صورت نگیرد… تشکر کوچک ما را بپذیرید!

توفان به پایان رسید، اما درس همدلانگی‌اش باقی‌ماند در دل‌ها، تا از امروز مبارزه پربار تر ادامه یابد؛ تا روزی که جسم مرادی‌ها، نوری‌ها، خزعلی‌ها و تمام آزادگان این دهکده نیز مانند اندیشه‌ی آزادیخواهانه آنان رها از بندها گردد، و دیگر اجباری نباشد تا همراهیِ بی‌نامان با لب‌تشنگان، بی‌غذایی باشد. دیدار بعدی شاید به روز خاموشی توفان و برپایی رنگین‌کمان…

تقدیم به شرکت‌کنندگان و ترتیب‌دهندگان توفان جمعه 23 فروردین
به امید آزادی کسری نوری، صالح مرادی، مهدی خزعلی و همه‌ی عزیزان در بند

آمار کوتاهی از توفان توییتری جمعه 23 فروردین ماه:
• تعداد تخمینی و حداقلی توییت‌ها و ریتوییت‌ها در طول یک ساعت و نیم توفان بیش از 6500 عدد
• هش‌تگ اختصاص‌یافته به توفان توییتری یعنی DireHealth# – در لیست هش‌تگ هایی قرار گرفت که در دنیا روی توییتر ترند شدند.
• هش‌تگ همراه توفان توییتری یعنی Iran# نیز در لیست هش‌تگ هایی قرار گرفت که در دنیا روی توییتر در اثر توفان ترند شدند.

ترند شدن تگ های توفان توییتری Iran# و DireHealth# – برای بزرگنمایی لطفا روی عکس کلیک نمایید

A note of gratitude and an overview report on the April 12 Tweet Storm in support of Nouri, Moradi and Khazali

The joy of being united and of one heart is such that can not put into words. Thank you everyone. I, a nobody in this vast sea of yearning for freedom, extend my gratitude to all of you.

The Tweet Storm on Friday April 12, was a simple proposal that was extended two days prior to the Tweet Storm, by the people who simply said, «Let us all once again say together that; Human beings are all created of one essence.»

This night was just as glorious as the night that our chirps were granted. This time also, our voices were undoubtedly received in the heart of humanity, saying, «We are human beings, and when there is a need to show humanity, we will be there.

Our sense of duty transcends the time differences, cultural differences, different ideologies, the rancor that is woven by darkness around our thoughts, the fury induced by bitter wounds; none of which will interfere with what must be done.

Finally, gratitude is extended to all the dear people who anonymously and un-pretentiously worked very hard to bring this proposal to fruition. Those who may never receive messages of gratitude by their name, please accept here our humble gratitude.

The Tweet Storm is over, but it’s lesson of unity remains in our hearts, so we may more productively continue our struggle until such day that people such as Moradi, Nouri and Khazali and all of the freedom seekers, will no longer be enchained, and are free just as are their freedom seeking minds.

So there will not be any more need for the nameless to show their support for the thirsty lips (the hunger strikers) by refusing food themselves.

Maybe the next time we meet, will be the day that the Storms will die and the rainbow will manifest.

With great respect, to all the participants and the organizers of the Tweet Storm on Friday April 12, 2013.

An overview of the statistics of the Tweet Storm for Friday April 12, 2013:

• There were approximately 6500+ tweets during the one and a half hour of the Tweet Storm.
• The dedicated tag of the Tweet Storm, #DireHealth was among the Hashtags that trended worldwide.
• The accompanying tag of #Iran was also among the Hashtags that trended worldwide due to the Tweet Storm.

#Iran and #DireHealth were among the Hashtags that trended worldwide

——————————————————————————————————
از شما درخواست می‌شود در کمپین نامه ای به یک آزاده شرکت نمایید:
برای تأکید به همدلی‌ها و باهم بودن‌ها. برای تأکید به بودن در راهی که آزادگان در مسیرش هرچه می‌بایست انجام دادند…

Read Full Post »